kimileri çıkar alâ-yi illiyyîne,
kimileri düşer esfeli safiline.

hayata dair dipnotlar karalarken,
elinden geleni ardına koymamaya niyetli düşler.
temelli kalmakla temelli gitmek arası gelir gider heves,
medcezirler artırırken şiddetini,
soyunur yapraklarını,
döker teleklerini;
bütün ağaçlar ve kuşlar ...
çatlarcasına koşar engin ovalarda atlar,
karanlığın gebe karnından doğar gün.
yaldızlı kelimeler dillerde şakır nağme nağme.
ruh boşlukta gezer avare,
maskeli baloların sonu hüsran.
içini pişmanlık sarar herkesin,
lakin iş işten geçmiştir çoktan.
ve sonra bir sessizlik kaplar her yanı.
ağızları bıçak açmaz,
dut yemiş bülbülden farksız olur diller,
başının derdine düşsen ne yazar.
söz mahzun,
yüz de mahzun,
duygu desen daha da garip.
soyu tükenmek üzere tüm güzelliklerin,
virüs gibi yayılıyor kötülükler her tarafa.
korkarım kıymeti bilinmeyecek;
barışın, sevginin, selamın.
hele hele hayatın.
ve insanca konuşup nefes almanın ...

Orhan ŞENTÜRK