YORGUNUM...
güneş doğmadı karanlık hücreme
beklerken binbir çiçekli baharı ne umutlar beslemiştim yeşermedi... kendimce yazıp çizdim boş düşleri farkına varmadan gömülmüşüm hiçliğe tutturmuşum delice bir sevda sonu olmayan yollarda kaybolmuşum... dicle fırat mavi akardı her mevsim kucaklardı sevda yangını yürekleri şimdi onlar bile yitirdi maviliğini alabora oldu kayıklar boz bulanık sularda kaybolup gitti sevişenler aşk bitti!.. çiçekler öldü, güller kökten kurudu yorgunluk düştü ruhuma, bedenime gidiyorum bilinmeyen çok uzaklara dönüşü olmayan yollarda nefes tüketiyorum ölüyorum... lütfen ağlama al yazmalı kanayaklım dönecek gücüm kalmadı... Zafer Direniş ... Sonsuzluğun yollarındaydım... |
Direniş Hocam.
Saygılarla.