uyumazsın senGittiler portakal kabuklu rujlarını sürüp İnce dantelli sütyenlerini bırakıp kadınlıklarında Ölüme koştular önlerinde kağnı arabaları Pazenden şalvarlı köylü kadınları ağladı onlara. Topraktan bir renge bürünmüş yüzleri ile çekip gittiler geceden. Siz geceyi bilmezsiniz hastalar bilir onu işçiler bilir vardiyalarında hüzünün Kestane rengi bir köz yakar yüreğini genç aşıkların Ah bu memleket böyle sevilir işte Bırakır gidersin sokaklarını kaldırım taşlarının Gizlice ölür ruhları kavgalarının Sen öpersin anne ellerini bayram günlerinde Sofrada sadece bir hasrettir gidenlerden kalan Asma üzümleri altın sarısı saçları olmuş yatağının Sen uyumazsın bilirim kaçıp gidersin kendine. |