Değerli Üstadım;

Ben de bir imam hatip lisesi mezunuyum. Gerçekten de çok eziyet çektik. Katsayı engeli ve başörtüsü yasağı nedeniyle eşim benden daha çok eziyet çekti. Bu eziyeti çektirenler kim zerre kadar hayır yaparsa karşılığını görür, kim de zerre kadar şer yaparsa karşılığını görür ilahi hükümleri gereği, ahirette bu yaptıklarının karşılıklarını mutlaka göreceklerdir. Neticede kul olarak haklarımızı gasp etmişlerdir. Kul hakkı ise ancak kulun rızasını alarak giderilebilecek bir husustur. Buna rağmen; şiirinizdeki

'eskiden İmam-Hatip’leri ağlatanların
şimdi anaları ağlarken..
Nasıl bayram olmasın ki!'

kısmını tasvip edemediğimi affınıza sığınarak belirtmek isterim. Kimsenin anası ağlamasın. Zira o anaların bir çocuğu imam hatibe giderken diğer çocukları meslek, Anadolu, fen liselerine gidebilmektedir. Hazreti Hamza'yı şehit eden Vahşi, Hazreti Peygamberimizin kızı Hazreti Rukiyye ile evli iken, sırf peygambere eziyet olsun diye evliliğini bitiren ve her türlü kötülüğü yapan Ebû Leheb'in oğlu Utbe sonradan Müslüman olmuşlardır. Müslüman olduktan sonra her ikisi de başlarımıza tac edilmiştir. Müslümanlıkta ıslah edilmesini isteme, insanları kazanma en önemli hususlardandır. Netice itibariyle bize bu zulmü yapanların çoğu aslında en azından kelime-i tevhidi bilen ve inanan insanlardı.

Dinimizde şematet yani başkasına gelen zarara, belaya sevinmek hiç hoş karşılanmaz. Hadis-i şerifte buyuruldu ki: 'Din kardeşinize şematet etmeyiniz! Şematet ederseniz, Allahü Teâlâ belayı ondan alır size verir.' [Tirmizi]

Şiirinizin nihayetinde çok doğru bir tespitle 'İşin hayırlısı en ortasıdır' denilmektedir. Yukarıdaki eleştiri konusu yaptığım dizelerin orta yolun dışında durmakta olduğunu düşünmekteyim. Birleştirici ve toparlayıcı olmayı her şeye rağmen başarabilmek gerekir. Zira bize yapılan eziyetler ne kadar ağır olursa olsun Hazreti Peygambere ve ilk Müslümanlara yapılan eziyetlerin rüzgarı bile etmez.

Allah'a emanet olun.