Geceleri ben çok severim. Şiirlerimi , yazılarımı çoğu işlerimi sabah erken kalkmama rağmen gece yaparım.
Öğünde dışarıyı seyrederken o ihtişamlı ışıkların arasında çöp karıştıran birini görünce “. Kimbilir hangi evde ne acılar yaşanıyor . Sesiz çığlıkları duymuyoruz.. yanımızdakinden bile bi haberiz” diyerek hüzün kapladı içimi. ŞİİR e uygunmuş demeden döküldü

GECENİN SESSİZLİĞİNİ DİNLİYORUM .

Mazlumlarin suskun çığlıkları , gecenin sessizligini bozuyor.
Karanligi delip. Göklere tırmanıyor. Ölmemiş ruhlara degiyor.
Icimi tarifsiz hüzün kaplıyor.
Kulaklarımda çınlıyor,
duymak istemiyorum, O Sessiz çıglıkları .
Ama ruhumu kapatamıyorum.
Bir cocugun feryadi, figani yaralıyor kanayan yüreğimi.
Uzakta ve yakında insanlık adına bir sey gözükmüyor!
Sevgi bekleyen , kulakları sagır eden temiz yürekler , uzanacak bir El, sığınacak bir liman, sıcacık bir sevgi, ışık bekliyorlar.
Her gece çıg gibi büyüyor sessiz çığlıklar
Bir yanda şehrin ihtisamli ışıkları,
Bir yanda zifiri karanlik.
Bulanık her taraf.
Beden yorgun, zihin dolu, gözler bulutlu, yürekler kırık.
Hayal bile kuramıyor, icime yolculuk yapiyorum.
Kara gecede, kara tahtanin uzerinde gezen kara karıncayı gören mevla.
Gökleri delen Mazlumun sessiz çığlığını bilmezmi?
Gökyüzünde Ay ve yildizlar karanlığa inat ışığını saçıyor.
İçimi umutlar kaplıyor birden.
Saatin tik tik sesiyle irkiliyorum.
Gece kuşu beliriyor bir anda. Ciyak, ciyak bagiriyor. Karanliga ragmen inatla SABRET.
Her gecenin bir sabahi vardir Diyor.

Şerife Bozoglan- Eker

19-02-2018