İşte tam şurada otururdu bir şeyler yazar bir şeyler düşünürdü
Ne düşünüyorsun diye sormazdım ona
Şimdi ise duvarda asılı duran resmiyle konuşuyorum

Şu pencerede durur dışarıyı izlerdi
Kimi bekliyorsun diye sormazdım ona
Şimdi ise sokak lambası gibi ayak izlerini arıyorum

Beni sevdiğini söyler dururdu ben ise susardım
Gözlerinde su damlacığı oluşurdu
Şimdi ise O sihirli cümleyi duyamıyorum

Çocuk gibi mutlu ve bayram şekeri gibi gülümsemesi vardı sıcacık bir güneş gibi ısınırdı kalbim O gülerdi ben susardım
Şimdi ise dudaklarım gülmeye yabancı

Yüreğinde kocaman bir bahçe vardı ve ben en değerli çiçeğiydim
Sevdi, değer verdi, ağladı, acı çekti, vefalıydı
Beni kocaman bir ağaca çevirdi
Şimdi ise kuru toprağın içinde can çekişiyorum

Özledim derdi bir rüzgar olup gelseydim sana derdi
Ben zamanın kıymetini bildim şimdi ise onsuz günlerin acısını çekiyorum

Körmüşüm meğer içtiğim mutluluğu tükürmüşüm
Kalpsizmişim meğer sahip olduğum sevginin kıymetini bilememişim
Sağırmışım meğer en güzel sözlere kulağımı tıkamışım
Ruhsuz muşum meğer tek yıldıza değil gökyüzündeki yıldızlara aldanmışım

Nankördür insan sevildiğimizi anladığımız gün defolup gideriz
Değer verdiklerinde bir ceket daha isteriz

İhtiyar şair gençliğinde ki çiçeği kaybetti
Göz yaşı dökmesi acı çekmesi üzmesin sizi
Oh olsun kıymet bilmeyene

Feride Açar