Dünyayı ve nefsini hiç eden, başka zenginlik aramasın,
Hiçlik mertebesini isteyen, gönlünü yoklasın,
Gönlünü Varlık sebebi ile dolduran
Yokluk içinde iken,var olanı bilir,
Her anını onunla genişletir,,

Var etmek ve yok etmek,
Tek bir emirle
Aciz insan bilmez,nefesi kesilmeyince
Dil tek bir kelimeye muhtaç kalır,
Var edeni anan, nefsi yok eder
Yok iken şükreden, asıl vatanını bilir,,

Dünya nefes bitince, nefsi hiç edince,
Kendini bilip, gerçeği dile getirince
Seyre dalar, uzaktan bakar,
Dil gönülle bir olup tevhidle birleşince
Gerçek olan konuşur, ruh huzura kavuşur,

Dünya son hali ahvalde meyletmez sana
Vermez kendinden bir parça
Bir çaput bez ile sarar, boyun kadar
Yer ile sınırlar toprağını,

Kosturdugun, uğruna gözünü kararttigin dünya,,
Son ahval-i halde kapanınca gözün,
Konuşurken gönlün,
Bir adım gelmez,
Diline tevhidi fani ikende söyletmez,
Vuslata ermeden de fayda etmez,,
Dil söylemezse gerçeği, vuslat ne eylesin seni,,

Din, Gönül bağı ile birlesenlerin,
İman, ve amel ile zenginleştiği,
Hal ile kendini belli ettiği,
Duasında yer verdiği,
Kan bağı aramadan,
Yürekten birbirine kenetlendiği,
Son ahval-i halde
Birbirini muhabbeti ile bildiği,
Gerçek olana tevhidle gönderdiği
Yegane cevher, kendini gönül ile Muhabbetle belli eder,
insanı İlahi Rıza ile,
Vuslata sürükler
Feyzi Rıza ile vesselâm