SEN YOKKEN BEN,
SEN YOKKEN
Sen yokken ben Zamana yenik düştüm Göçmen kuşları izledim balkondan Hüzün düşmüş toprağa Hiç konuşmadım çiçeklerle Hiç inmedim aşağıya Sen yokken ben Yağan yağmurları izledim pencereden Islak kaldırımlarda koşan insanlar gördüm Uzun saçları sana benzeyen Sensiz bir kahve yaptım kendime Buram buram kokusunda sen Duman duman nefesinde sen Sen yokken ben Yalnızlığı,sensizliği sevmedim Sakallarım uzamış hiç tıraş olmadım Hiç dokunaklı şarkılar dinlemedim Hiç şiir yazmadım,hiç kitap okumadım Sen yokken ben Katran gecelerde Dokunsalar ağlarım Belli belirsiz sözler söylerim duvarlara Kimseler duymaz,kimseler anlamaz İçin için kahrolurum Sen yokken ben Bir hiçim bunu anladım Bir tüy gibi rüzğarlarda sallanan Bir çığ gibi güneşte kaybolan Ve sen yokken ben Bir hiçim bunu anladım |
Değerli Üstadımı;
En kalbî duygularımla selamlıyorum.
Her daim esenlikte kalın.
Saygılarımla.