KAR YANGINI

kar yangını gözlerin
ıssız tebessümle uzaklaşır
mor takayla,adı sıla
delhislerinde boğulur gece

kar düşer
beyaz sokaklarıma
ayak izlerin koşar, istasyona
doğru.
trenler uzanır
vagonlar dolusu ayrılıklar
taşır

acı ıslık yankılanır
kulaklarımda
nihavent makamında
gidişinle ayrılır gölgen
kendini arar çaresiz

kışlarım hayata
kapılarım aralanmaz
kilitlenir üstüme
dili tutmaz gecenin
dışarda kalır ayışığı
mum yakılır tenhasında
isi kalır pislenir beyaz

kaldırımında serçe kendince
kızılcık şerbeti sözler
dökülür ağzımdan
haritada kırılır yerim
ölçeği yok ayrılığın

yorgun düşer son yaprak
dalından
süzülür gelin gibi yollarıma
kaldırım taşı sökülür yerinden
sebepsiz gidişin gelir aklıma
ağzımda
küfre dönüşür her sözçük
konuşamam
anlatamam seni
kar yangını gözlerini