Sen gideli saat durdu zaman kendisini sildi
Gece zifri karanlığa gündüz geceye çevrildi
Bendemi ki sadece bu yoksa insanlık mı böyle
Ruhumu sardı karanlık gece üstüme devrildi

Saat durdu zaman küstü bekliyorum gel Arif’im
Yeter artık bitsin zulüm dinsin kara yel Arif’im

Sen gideli unutmuşum gülmek nedir bilmiyorum
Elimde bir fersiz fener geceleri bekliyorum
Yalnız olmadığım belli her elde bir fersiz fener
Onlar bir bir çoğaldıkça bende ümitleniyorum

Güneş dünyaya doğsa da küstüm gündüze Arif’im
Şafak atsın tan ağarsın kavuş gündüze Arif’im.

Bir seher vaktinde gittin arkana dönüp bakmadan
Ne bir suçun ne kusurun yoktu giderken korkmadan
Manevi iklimde derya sandım secdeye kapanmış
Zindanlardan ezan sesi yankılanırken durmadan

Bir ezan vaktiydi gittin geri dönmedin Arif’im
Artık dön bir ezan vakti ümit sönmeden Arif’im

Ümit fakirin ekmeği tohum saçar ümit biçer
Sabır ile avun urda yine de sabır-ı seçer
Can son hadde dayansa da gözleri hep uzaklarda
Hasret ile bekler yürek göz açık dünyadan göçer

Gözümü koyma yollarda yeter artık gel Arif’im
Esmeden ayrılık yeli bir şafakta gel Arif’im

Olsun artık bu son mektup sıyrıl süzül zindanlardan
Nurlu sabahlara doğru süzül nurun membaından
Taş duvarlar dökseler de arkanızdan göz yaşları
Yusuf’um kokun geliyor buram buram uzaklardan

Sen ki asrın Yusuf’usun yeter artık gel Arif’im
Seni bekler masum yüzlü küçücük bir gül Arif’im
***********************************