Âlemde canım sıkkın başım alıp giderken
Bulunca bir tenhayı benim oldu dünyalar
Sırt yüküm efkar çıkkın derdim salıp güderken
Hatıralar dizildi sıra sıra gün aylar

Doğa yeşil koşanmış ben ise rengi gri
Meğer mevsim baharmış benim zamanım geri
Baktım şöyle etrafa kafa demleme yeri
İnsan umutla yaşar geri kalmaz yayalar

Yanımda çaydanlığım bir pişirim yemekten
İnsanın uğraşıyla ter damlayıp emekten
Issız dünya güzelmiş geri durmam demekten
Doğa içim ferahlar kara kalbim boyalar

Etrafta çalı çırpı toplayıp yakıverdim
Fazla duran üstümü budağa takıverdim
Derin nefes alarak hayata akıverdim
Denilmesin bu dünya bizi boşa oyalar

Çaydanlığa su bulup ateşi hazır iken
Doğa uçsuz bucaksız gönüle nazır iken
Ateşte yanan yemek pişmekte cazır iken
Doğayla bütünleştim gerçek oldu rüyalar

M.Sıddık SOLMAZ