Bulutlara binen sabahlarım doğduğunda,
Kendi kendimle gezemem, keyfim mi var,
Yaşamayı unutmuşum, dökülür dallarım,
İhtiyar gibi yaşayandan, farkım mı var...

Dokunması zor, tipiye tutulmuş, fışkırır gibi,
Başlıyor gök gürültüsü, uyanınca gözlerim,
Sevdalı iken birbirimize nasıl geldik bu hale,
Hasreti sonlandırarak, bitseydi hüzünlerim...

Hayatın özeti, taşımaktayım, nehir gözleri,
Güz rüzgarı gibi esen hasretliğini görerek,
Gözünün duyarım her gece esnek şarkısını,
Kulağımda dalgalanan, soğukluğu sezerek...

Gerekmez başka laf, yeşile döndüğünde,
Gözlerin yıkılırsa, bana yıkılsın istedim,
Böyle diyordu akıp giden gönlümün sesi,
Ceylan buluttan hasret yağacak bilmedim...

Yaramı açan, beni boydan boya sarıyorlar,
Parmak uçlarıma biriken kan olur sözlerin,
Sarsıntıların ortasında kırıksı çalkantılarda,
Mestine tutundum, birkaç dili var gözlerin...

Acıyacak bir tek kimse bulunmaz ki etrafta,
Bu yarım kalmışımda, benzer birisi çıkmaz,
Artık yuva da değilsin, doyamam yeterince,
Cana derman nefesine, özlemse yakışmaz...

Gün üstüme çöker, yıkılır dört bir yanım,
Kapağı patlamış baraj gibi, acınsa bastırır,
Acelesi varmış, arap atı gibi, koşup gittin,
Gidişin, can-yürek yakar, köşelere kıstırır...

Hoş çiçekleri serper idim, yatağının üzerine,
Sensizliğe doyardı, göremediğim gün ışığı,
Koyu karanlığa ışık saçman bekleniyorken,
Yitip gideceğine, keşke anlasaydın bu aşığı...

Seçtiğin yolun, bedenime meydan okurken,
Fiziksel acıyı katlayan aşk, dibe dibe çöker,
Baş dönmesiyle yayılır şimdi uyuşukluğum,
Yokluğun, kanın akışına kara sevdanı eker...

Koptun benden, gözler döndü kan çanağına,
Reddedip sevgimi, sence gitmek kolay mıydı,
Bölüşürken lokmaları, küçücük yuvamızda,
Yüreğinin beyazına, siyah giymek var mıydı...


Veysel Kimene
Sevda Şairi
(Kemal Yenice)
24/10/2021