Şiir bu ya, öylesine işte ...

Dayandı gönül kapıma hüzün,
Ama ben vedaları sevmem ki.
Yokluğunda kendimi,
Nasıl avuturum bilmem ki.
Kanatlarım kırıldı, vuruldum,
Artık hiç uçamam ki.

Öylesine filvaki,
Derme çatma bir hayat benimki.
Yok özenilecek bir yanı,
Sanki kırk yerinden yamalı.
Her gün yürek burkuluyor.
Nefes nefese ardından koşarken,
Kıl payı kaçırdı,
Iskaladı mutlulukları.
İşte bu yüzden gözyaşları.
El alem ne der diye düşünmekten,
Erteledi, ihmal etti kendini,
İşte bu yüzden acıları.
Yorgunluğu, suskunluğu işte bu yüzden,
Bir çabayla son bir kez çırpınıyor.
Yapraklar düşüyor mevsim sonbahar,
Dünya dolusu hüzün var.
Ağzımı bıçak bile açmıyor,
Bastırıyor yağmurlar.
Bulutlarla kıyasıya güneş cenk ediyor,
Kaybediyor, batıyor ansızın.
Gözümün önünde gölgeler sessiz.
İkindi çayını yudumluyorum,
Aklım uyku modunda.
Gönlümü senden azat ediyorum.

Dayandı gönül kapıma hüzün,
Ama ben vedaları sevmem ki.
Yokluğunda kendimi,
Nasıl avuturum bilmem ki.
Kanatlarım kırıldı, vuruldum,
Artık hiç bir ilkbahara uçamam ki.

Orhan ŞENTÜRK