SÜRGÜN
Kendimi bildim bileli sürgünüm
Kendi vatanımda kendi toprağımda Açamadı çiçekler istediğim kadar Ötmedi kuşlar dilediği kadar Hüzünlü geldi baharlar Sessiz gitti yazlar Konuşamadım dilediğim kadar Ağlayamadım istediğim kadar Sindim ,sustum oldum dilsiz Oldum sağır oldum kör Şafakta aydınlığı göremedim Sevgiyi hiç tatmadım Kalabalıkta yanlızlığı ise çok |