Saatlerle dahi kavgalıyım sen gittiğinden beri.
Akrep yelkovanla küs, zaman benle, ben kendimle.
Ne zaman geleceğini bilsem, barışır işte o an herkes herkesle.
Akrep yelkovanla, zaman benle, ben kendimle.

Haciz konulmuş tüm düşüncelerime sen olmadığından beri.
Aklını yitirmiş birinden pek de bir farkım yok şimdilerde.
Lâl olmuş bütün kelimeler, anlatamıyorlar bu bendeki sensizliği.
Alfabem dahi yetmiyor anlatmaya, sana olan bu özlemi.

Çocuklarını kaybetmiş, Cumartesi Anneleri gibiyim görmeyeli seni.
O kadar çaresiz, o kadar yorgun ama bir o kadar da umutlu.
Kalem, yazıyorsa hep umuda dair
Sevende hep bekler sevileni,
Umuda şiir yazar gibi.

Anadili yasaklanmış bir milletin, isimsiz kalan çocukları gibiyim sen gelmeyeli.
Senelerce, asırlarca kimliksiz bırakılmış, yok sayılmış gibi.
Işıksız bırakılmış, karanlığa mahkum edilmiş bir esir gibiyim sen gittin gideli.
Gökyüzüne hasret, maviye hasret, sana hasret...
Işıksız kaldığının bile farkında değil, gözlerim gözlerini görmeyeli.
Meğer ne çok zaman geçmiş, gözlerin gözlerime değmeyeli.

Ey gözlerini vatanım, gülüşünü şiir bildiğim kadın.
Sevmeyi öğrendim ben seninle, seviyorum diyebilmeyi.
Madem sevdik seninle biz Adem ile Havva gibi,
Artık gelmelisin bence
İlk sevenler olmasak da son sevenler olmak için.