Mutluluk işte böylesine ince bir çizgide bazen...
Bir anda yıldız gibi parlarken insanın tepesinde
Bir anda yok oluveriyor kus misali...

İyi ve kötü!
Melek ve seytan!
Hep karsı karsıya...

Seytan dürtüyor, melek dur diyor.
Melek hep iyilik olsun istiyor,
Seytan, insanın aklına birkez düstü mü gitmek bilmiyor.

Mutluluk,

O cok sevdiğin adam mı demek acaba?
Yoksa çocukken oynadığın oyunlar mı?
Nerede baslar hüznün sınırı
Ve nerede biter mutluluk sen istesen de istemesen de.

Hayatın renkleri vardır.
Beyaz, mavi, kırmızı.
Umudun beyazı, denizin mavisi, aynı zamanda huzurun,
Tutkunun kırmızısı ve daha birçogu...

Hayatinizin renkleri soldumu hic,
Benim zaman zaman soldu
Elsiz kolsuz kaldım.
Yine de yazmayı bırakmadım.

Renkler soldu bir bir
Aa ben yine de aynaya hiç seytanın dürttüğü gibi bakmadım.
Elsiz kolsuz kaldım
Ama sevgisiz hiç kalmadım
Yüreğimi burup ellerime koydular usulca...
Ama ben yüreğimden askımı söküp br kenara koymadım.

Simdi ılık bir esinti, havada yağmur ve toprak kokusu...
Ses tonunda sadece kendimi buldugum bir solist fonda,
Gözümde bir damla ha aktı ha akacak,
Önümde anlamsızca doldurulmayı bekleyen kağıtlar,
Yüzümde sebebini bilmediğim bos bir tebessüm
Renkler yol aldılar sırayla yüreğimden
Ve ben azimle cıkmaya cılısıyorum bu zorlu yokusu bir kez daha...
G.D. 2005