Mehmedin o sevdası bir otobüste başlamıştı
o gün arkadaşı,O daim sana bakıyor demişti
artık başkasını görmüyor,peşinde koşuyordu
okul yolunda iken dönüp bakışları bir olurdu
yazık her gün uzaktan görmeye,doyamıyordu.

birgün balkonu boş evininde perdeler yoktu
çook üzülmüş onları komşularına sormuştu
komşuları onlar dün Ankara göçtü dedilerdi
ertesi gün semtini öğrenmiş,yola düşmüştü
işin garibide,otobüste,yol boyu gözü yaşlıydı.

evini öğrenmiş her gün o park da bekliyordu
o da seviyor bu park da yanıma gelir diyordu
bakışları gülümsemesi hiç boş değil diyordu
garip,arkadaşının yerinde de, onu bekliyordu
Ona söyler de, gel çook hüzünlü der diyordu

hep oralarda garibin gözleri daima yaş dolardı
bir gün acımasız ayrılık rüzgarı şiddele esmişti
mehmedi ve sevdiğini bilinmez yerlere atmıştı
atık,ne yol ne park ne ümit ne hayaller kalmıştı
O bilinmez,Mehmedin gözü daim yaşlı kalmıştı
mehmetin ömrü Onsuz çok çok acıklı geçmişti.

ABDULKERİM KAYA.Arşivimden .05.08.2021.ANKARA.