HalimizVekiller asile diklenir durur Halkının hepten defterini dürür Üstüne üstüne kubarır yürür Asilin kendine geldiği yoktur. Hemen ağam, paşamsın deyiverir Birkaç sahte söze reyini verir Garibim soğan, ekmeğe sevinir Asilin kendine geldiği yoktur. Derdi, sıkıntısı dağları aştı Borçlar dönmüyor, akıllar şaştı Açların sayısı tokları aştı Asilin kendine geldiği yoktur. Kimi keyif sürer, gamdan ıraktır Hemde mala tapar, kafa tırlaktır Ahiri mahşer, sorguya varmaktır İnsanın kendine geldiği yoktur. |