Yolcu
Zaman bedeni kurt misali tüketir
Unutur Gözleri karartıp Hayallerin peşinden koşarız Biran Yorulup susuzluğa düşünce Şu çamurdan beden çatlıyor İnsan aslını hatırlıyor Ozaman Benlik giysisini çıkarıp Duanın kapısını çalıyor Boynu bükük Biraz geçmişin utancı Biraz geleceğin kaygısı içinde Yoktan vareden Varlığından haberdar eden Herşeyin gerçek sahibine yalvarıyoruz Bir damla gözyaşıyla Rahmet yağmuru yağmaya başlıyor Merhamet ışığı kalbe yansıyınca Yüreği huzur kaplıyor Sanki aşure günü misali Yüreğe düşen aşkı pişirip Her şifalı duadan katıp Ocağına kim uğruyorsa Bir tas muhabbetle ikram ediyor Sohbete aç gönüller doyuyor İnsan ozaman yaradılış gayesini anlıyor Yolcu olduğunu hatırlıyor |
Yolculuk nereye kadar son durak neresi ise artık .....
Her zaman ki gibi güzeldi şiiriniz yüreğinize sağlık kaleminiz daim olsun inşallah
Saygılar