DESTAN
Çarşambaları,
Köylü gelir alış veriş için Uşak’a. Bilirlerdi destancılar, Kalabalık olurdu pazar yeri. Elinde bir tomar destan, Başlardı bağırarak okumaya. Vah,vah ederdi pazara gelen, Ayşe abla.. Seçilmeyen ,belli olmayan, Siyah beyaz bir resim. Bazen olurdu bir trafik kazası, Bazen bir cinayet olurdu teması. Sadece soğan,patates almazlardı. Yirmi beş kuruşluk destanla giderlerdi evlerine. Okuyunca evdekiler, Cinayeti işleyene beddua ederlerdi. Nasıl yazarlardı destan yazanlar, Ağlardı yufka yürekli olanlar. Anlatırlardı karşılaştıklarına da, Şimdi taşlaştı mı umursamaz oldu insanlar.... |
O kültür de silindi tarihten. Denizli'de yaşayan bir efsane var ama oda artık destan yapıp satmıyor
Kutlarım kalemini ve eserini
Sağlıcakla