Düçareydim dermansız derde
Hiç bir tabip olmazdı çare
Felek beni götürmedi yâre
Biçareydim biçare...

Hayat denen bu döngü
Çoğu zaman zehirdi
Belki de panzehiri şiirdi
Dermanı şiir de bildim
Şairlere kulak verdim..
Yaz dedi o engin yürekler
Kalemi bırakma diye teşvik ettiler.
Bu acizi kendinden bildiler.
Mısraları zemzem diye içtim
Şifa oldu ruhuma her bir terim
Tazelendi hücrelerim
Bir balarısı gibi
Rengarenk çiçeklere kondum
Herbirinden bir muştu umdum.
Burda gözlerle değildi bakışlar
Gönülden gönüle aktı nakışlar
Anlaştı içimizdeki çocuklar
Şairin şiir sancıdıydı bu,
Yeni şiirlere gebeydi kalemim
Meteor gibi yağmasa da kelimeler
Can-ı gönülden di dökülenler
Yaz dedi ilâhı kelâm kuralsızca
Çıraklık ta bir kademe
Bu kadar usta arasında..

Dilek’ce