ZULMÜN HEYKELİ
Ne bir gül uzatan var
Ne de bir güleni var Suratlar hep asık Sanki kıyamet kopar Ruhlar ızdırap içinde Bütün bu insanların Duymamış hiç adını Şu zevk ve sefayı Gülmeyi hepten unutmuş Hal hatır sormayı Hiç bilmez olmuş Sanki ruhları donmuş Ne bir heves ne esenlik Kafalarda bir sersemlik Ayıkmak, uyanmak bilmez Yüzleri bir kez gülmez Zulmü özümsemiş; durgun Sanki ruhu özünden vurulmuş Zulmün girdabında boğulmuş Zalimin cibillinden korkmuş Umudu yok dünden yarına Beklemiyor bir rahmet Tanrı’dan Bunlar kim siz bili,rmisiniz Biz Doğu Türkistan Uygur TÜRK’Leriyiz |