GRİYDİ YALNIZLIKtaş blokların soğukluğu dizilmişti grinin elli kollu titreyen ışıkları resimler çiziyordu ben beni bulamıyordum bu kırılgan yansımalar bu sayısız siliniş bendeki beni, gölgede ki yeli süpürüp silip, boşluğun grisine çalıyor ben de bir taş bloğun sırtında, sırtımı bir gri boşluğa bırakıyorum, yalnızların gri bulutları çarpışa, döğüşe yağıyor yağıyor bir insan ıslatmadan taş taş blok blok hücre hücre iplik kumaş iğne makas dokunmadan, incitmeden grileşe soğuya insan insan yürüyor öznel bir yalnızlığın hamalıyken, soğuğun en grisini taşırken. Sibel Karagöz |