insanoğlu bazen,
atlamak ister ya uçurumun ta en kıyısından
ta en bilinmezlere düşünceye kadar.
hani warmak isteriz ya bazen,
acının,
çilenin,
kederin en dibine.
ya da
bazen coşmak isteriz çocuklar gibi,
ne o uçurum kıyıları gelir aklımıza
ne de bilinmezler!
o an
warolanı doyasıya,
çılgınlar gibi,
’sınırsız’
yaşamak isteriz.
acının yerine zewk alabilmeyi,
çilenin,kederin yerine huzuru
umudu arar we bekleriz.
hep karşı tarafta ne eksik olduğuna bakarız
aslında önce
bizde ne war? bilmek gerekir eksik ararken karşıda...
ne aşk keser bazen insanoğlunu,
ne şehwet,
ne huzur,
ne de para hatta bazen.
ama öylece dalarız,
öylece bomboş hissederiz bazen.
sanki warolan aşk yokmuş gibi
yaşanan dostluk bitmiş gibi
tapılan analar bile gitmiş gibi gelir
yüreğimize,
en derinlerine...
nedendir bilinmez ama
ne mutlu olmasını becerebiliyoruz bazen adam gibi
ki okadar çok nedenimiz warken bunun için,
ne de doğru dürüst yaşananaların yada yaşanamayanların acısını çekmeyi!
hep bir doyumsuzluk hepimizde,
hep bir ’’aa bu olmadı’’ edaları.
ne demeli,
Allah sonumuzu hayır etsin...


umutlar tükenir giderse birgün,
nefes alma ozaman arkadaş
sen boşa yaşıyorsun.