Hocam siz çok çok çoook yaşayın emi!...
Hem şiiriniz,hem de yorumlara yazdıklarınız güldürdü beni...
Eğer şiirde içtenlik,sevecenlik gibi bir kategori varsa,sizin yazdıklarınız orada en önplanda olurdu...
Aslında,herkesin genellikle kuruntularını ifade etmeye çalıştığı ve bu yüzden de öznelliğin en sığ örneklerini verdiği bu platformda,sizin tarzınız,şiirin insancıl yanını göstermesi bakımından son derece önemlidir...
Bu tarz,kolay gibi görünsede,sizin yansıttığınız bir ağabey,bir dost niteliklerini taşıyan bir yüreği ve onu bu derece sevdirecek bir beyni,bilinci gerektirir...Ki pek sık rastladığımız bir şey değil...
Hocam,bekaret ile simgelenen,kızın "el değmemişliği",ne kadar başka bir ağız yaparsa yapsın,her erkeğin bu dünyada en çok önem verdiği konudur...Dolayısiyle,"eskiler"in hassasiyetini,arkaik düşünce biçimiyle yargılayıp çıkamayız işin içinden...Bu,kız babaları için de böyledir,oğul babaları için de...Ama nedense,modernite,bir tür ikiyüzlülük de getirdi insanlara...Hele bizim gibi,kentleşmenin,modernleşmenin en çalkantılı dönemini yaşayan bir toplum için,değerlerin sorgulanıp rafine edilmesi o kadar basit değil...Toplumu da yeniden yeniden ayrışmalara sürükleyen ekonomik,sosyal,siyasal gerçekler,değerlerin ayıklanıp,kültüre kazandırılmasını çok çok zorlaştırıyor...Uzun lafın kısası,hocam,ne nişanlılıkta çekilen şehevi özlem önemli,ne de bunların olmadığı serbestlik şansı...Bence önemli olan,insanların taşıdıkları değerlere geçici heveslerle el vurmamak,halel getirmemek,onurlarının söz konusu olacağı girişimlere sürüklememek...Yoksa,bu ikiyüzlülük çağı,bu her şeyin pazara düşürüldüğü zaman,üstüne titrediğimiz bütün inceliklerimizi hayasızca kirletmekte hiç tereddüt göstermeyecektir...Dünyanın en değerli şeyi,el değmedik bir kız değildir de,nedir hocam?...
Sevgi ve saygılarımla...