Hayat akışında sürüklenen kuru bir dal misali geçiniyoruz zamanda
Aşkı taktılar kolumuza sevdayı gül bahçesi yaptılar yolumuza
Dikenleri kimse temizlemedi anımızda
Ayaklarımızı kimse giydirmedi kan revan olunca
Canımız yanınca hepsini anladık
Yeşermişti yapraklar dünyanın bahçesinde geçer iken kandık
Görünmez bedenler içinde ateşten hırka giymiş gibi sandığımız
Kimyası bozulunca panzehir ile zehirlenen insan da asıl zehre bandığımız
Yaşlandı her sözde gözler damlalar yere dökülünce bir ağacı besler
Bırak yeşermesin yaşların içinde kalan çiçekler
İnsan da gam keder olunca dökülür sözler
Tutmadık mı isyanı feryadı içimizde
Ölenler kimlerdi kefen giymedi ki bizde
Durup düşündük her seferde yıkıla yıkıla
Taşımadık mı harabeyi sırtımızda
Her sevinçte bulmadık mı gülmeyi
Feryadı figan eden gönlümüzü bitap düşüren olamasa
İnsan içinden insan çıkan biz değil miyiz
Zevk ile sefa sürer iken sizli bizliyiz
Mey ile meşk eder gönüller kanunda dinler kemanda
Yırtılan hayat kâğıdında kaldı bir yanımız birde anda
Okuyan biz yazdıranda biz
Kalemin mürekkebi bitmediyse ömürde kalan biz
Geçmeyen hayatlar mı var ki dünde de bugünde
Birde seni sor bende
Sen bana bir kadeh ver ben sendeki seni anlatayım
Kendi halimin ahvalinde
Sen bana bir hayat ver ben sendeki sensizliği tanıyayım
Ruhumun derinliklerinde adını anayım
İsmail Esiner