TEK AYAK
Ödünç imajlarımdan sıyrıldım
Nefes nefese bir hayatın Dolu dizgin kısraklarını savurdum Dünya denen yuvarlakta Tek ayak, durabileceğim kadar durdum. Yazarak kurtuldum ölmekten Yazdıkça duruldum. Belleğimde kelimelerim sığ şimdi Hiçbiri yetmez halimi arz etmeye Toprak kokusu iliklerime işlerken Yağmur sicim olmuş, gözümü perdelemekte. Özümü arıyorum Acep nerde? Ülkü Kara |