Kaç cemre gördü günümüz
Kaç ilmikle dokuduk ömrümüzü
Toprak dedik güneş dedik
Sevgi çiçeğini dikemedik bahçemize.

Gün oldu koştuk rayların ardından
Gün oldu acılı bahçemiz kan revan
Karbonu yüksek eğeler bilerken bizi
Betonların arasında hayatımız viran

Tükenmiş yüreklerin sarkıtları var
Gönlümüzü ısıtan vuslata ne oldu
Bakmışız her cemrenin ardında kar
Kuçakladık gidiyoruz mevsimleri.

Bakışlarımız aramadı sevgi çiçeğini
Hazmedemedi kulluğumuz gerçeğini
Şoforsuz dolmuşa binmiş gidiyoruz
Ağzımızda adalet, burnunuzda özgürlük
Ne diyoruz...

İncilerle kandırdılar yakomozlarla
Aşk meşk taciri olduk dünya hanında
Sordum ki, virüs varmış kanında
Götürecek bir şeyde kalmamış yanında

Alabora olmuş benlik
Pusulasız gidiyor gemiler
Bilinmez hangi ülke, gittiği yer
Yorgun gövdesinde yalnızlık, halsiz kaldı dizler..

İki metre bez, iki metre Toprak
Alnından akmıyor hak olan ter
Canından koparılmış yaprak
Yazıyor kitabında gideceği yer...