Unutulmamışlara i mgesel satır / yahut unutulmuşlara acı paragraftır

İkibinonyedi yılı Eylül ayının başındayım
Zihnimin bulanıklığında
Çelişkinin ortasındayım
Deniz kenarında ayaklarımı uzatmaktayım

Eskiden ellerimi uzatırdım gökyüzüne
Şimdilerde ayaklarımı uzatmaktayım denize
İnsan zamanla anlıyormuş
Umutlarını gökyüzünde, kırgınlıklarını zeminlerde araması gerektiğini
İnsan zamanla tanışıyormuş
Yergöklerin yarattığı korkuyla

Büyüdüm ben ikibinonsekiz yılının Mayıs ayında
On dokuzuncu yaş pastamı kadehimle tokuşturunca

O gün bilincimi bıraktım bir banyoda
Dokunmak isteyip de dokunamadığım yüzün silüeti uğruna
Ben işte o gün kırılganlıklarımı aradım soğuk fayanslarda
O gün annem görseydi beni o da üzülürdü küçük bir odada

Ben zaten biraz annemim galiba
Biraz da kendimim aslında
Ben kimseyim sokakta
Çizgilere basmadan yüremeye çalışan

Bazen de her şeyim baya baya
Küçük dağları yarattığına inanan
Sonra yarattığı o dağların altında kalan
Fakat her şeye rağmen güçlü kalmaya çalışan

Hiçbir şeye tam inanamadım ben
Kendime bile

Siz dediklerime inanmayın
Ya da inanın

Ben bir çelişkiyim sonuçta
Ya da tam bir muamma

.....