TAŞ KESİYORUM
Bu son gecede kardan adamım
Yürek hardan yoksun Fermanı bekliyor imamım Neden bu kadar soğuksun Çok üşüyorum Zirveden aşağı yola buz çökmüş Mermi gibi düşüyor kar kuru sepken Kirpikler dona çekmiş Gözlerim görmüyor kapandı hepten Zemheri aşkına ıslık çalıyor Ellerim ayaklarım umutlarım kayıyor Ben düşüyorum Baharda koşarak çıktığımız yaylalar Yazda ulaştığımız zirveler Sonbaharda yediğimiz ayvalar mı mazimiz Kışı yalnız yaşamakta varmış kaderde Yüreğim buz gibi ruhum kederde Kem yaşıyorum Sindiğim yerler bana yabancı Üşüten fırtına sanırım öncü Bitti deyip üstümü çiziyor hancı Yol aşıyorum Zığır zığır kanıyor parmaklarım Sin kazıyor kırık tırnaklarım Toprağı deşiyorum Keşke bir elvedam olsaydı Göz ucuyla gözüm sana kaysaydı Bir buse alsaydım gözlerin karasından Güneşi görseydim saçların arasından Kanım donarcasına üşüyorum Taş kesiyorum Taş kesiyorum.... Bülent Arkan |
Üşüten fırtına sanırım öncü
Bitti deyip üstümü çiziyor hancı
Yol aşıyorum
Müthiş bir şiirdi değerli üstadım. Serbest hece ile yazsanız da uyakları hiç ihmal etmemişsiniz. Şiirin teması her insanın başına gelecek olan kaçınılmaz mukadderat olunca şiiri okumak hüzün veriyor okura.
Değerli kaleminizi kutlar saygılarımı sunarım.