BİR ÜZGÜN KADIN
üzgün bir kadının acılı gülüşünü
kalbimde taşırım gün boyu. yakama taktığı karanfil acıyla yoğrulmuş yaşam sayfamda boynu bükük durur hep düşürürsem eğilir alırım bilirim kokusu sinmiştir ona yağmurlu gecelerde düşümde görürüm onu birden havalanır kuşları yüreğimin kırlardan kelebek kanadıyla gelen onun kokusudur ciğerime çekerim usulca kovarım acıları ayrılıkları. sevinçlere bulanırım. |