Hüzün Durağı
Meçhullere savrulmuş garip yolcuyum şimdi
Sen hüzün durağında, kervan bekleyen bir han Ne özlemlerim bitti, ne yürek acım dindi Bilirim çâre sende, sende saklıdır dermân Mevsim renk değiştirdi, sarıya çaldı her yer Soldu göğün mavisi, yeşilin rengi bitti Yapraklar benim gibi, başıboş ve derbeder Her biri, bir rüzgârın uğultusunda yitti Umutlar ertelendi, çok uzak bir bahara Dallar filiz verir mi, açacak mı çiçekler Savruldu özlemlerim, bilinmez bir diyâra Hüzünler kucak açmış pusuda beni bekler Ey hüzün, bekle beni, bekle müzmin yoldaşım Ne sende huzur buldum, ne senin yokluğunda Sen ki, ruhuma adaş görünmeyen sırdaşım Son defa buluşalım, o hüzün durağında |