DEMSİZ ŞİİR
Zaman mı dörtnal koştu yoksa ben mi yavaşım
Bütün şehir uyumuş ben hala ayaktayım Cümle kuramaz oldum hecelerle savaşım Bin sayfa karaladım daha ilk uyaktayım Yazdığımı okudum bir kurt düştü içime Demlemeye bıraktım döndü başka biçime Berrak dem alamadım aklar düştü saçıma Anladım ki yol uzun finale uzaktayım Kelimeler isyanda cümlenin başı bozuk Özenlice yazdığım dizenin üstü çizik Yeter dedim uğraşma geçen zamana yazık Peltek dilim lal oldu sanırım tuzaktayım Demsiz şiir aklıma yeni ilham getirdi Uyku dolu gözlerim uykusunu yitirdi Gece gündüze döndü şiir beni bitirdi Finale ramak kaldı son demde bezekteyim Ağır aksak giderek dizelerde dolaştım Dilimi peltek yapan hecelere bulaştım Kendimle dertleşirken bu şiire ulaştım Arayan bulur derler sanmayın kızaktayım... |