Körpe bir fidandım öğretmenim, yeni yeşeren.
Yüreğinden süzerek, can suyumu sen verdin.
Işık oldun geceme,ufkuma bir meşale.
Tutup ellerimden karanlığa son verdin.
Senden öğrendim ilmi,irfanı,feni.
Uzun lafa gerek yok,sensin ben yapan beni.

Hayatın gayesini,sevgi ve şefkati,
Senden öğrendim ,seninle tattım.
Senin sayende parlak bir geleceğe,
İlk adımlarımı cesurca attım.
Sığmazsın sayfalara anlatsam da seni,
Uzun lafa gerek yok,sensin ben yapan beni.

Okul yuvamdı evimden sonraki.
Moral kaynağımdı, hep gülen yüzün .
"Türkçe düşün, Türkçe yaşa" olmuştu.
Son dersteki, ders veren son sözün.
Örnek aldım her yönünle ben seni.
Uzun lafa gerek yok,sensin ben yapan beni.

Bu gün alıp verdiğim her hür nefes.
Senin sesin aslında şu an haykıran bu ses.
Bülbül değil şahinim ben, zaptetmez hiç bir kafes.
Boynum kıldan incedir sana, istersen al kes.
Ödeyemem hakkını,hiç unutamam seni.
Uzun lafa gerek yok,sensin ben yapan beni.

Babam değildin, anam da değildin beni sen doğurmadın.
Şefkat dağının yamaçlarındaki otağından seslendin hep.
O hilal kaşlarının arasını bir kez bile birbirine değirmedin.
Müsterih ol öğretmenim sen hiç bir yanlış ip eğirmedin.
Ellerinde maya tutan ruhum terketmeden bedeni.
Unutmam, unutamam, sensin ben yapan beni !


(Onuncuköylü İsmail SIKICIKOĞLU)