Suhulet
Evvela kanatlarımı okşadı rüzgâr
Artık nereden estiği de mühim değil İnsem toprağa mı olsam sitemkâr Düşsem üstüne, kim olduğum belli değil Susa gider artık usta nefesler Kelâma sükût artık gerek değil Cemiyette kalabalık söz için bekler Konuşan kim, susan kim belli değil Yapanın hep yanına kaldı dünyada kâr Sayarda mıyım zararda mıyım belli değil Yüz bile kızarmaz kimse etmez artık ar Utanan kim, arlanan kim belli değil Bundan böyle gerek sadece suhulet Kaldı ötelere, kaldı yine adalet. A. Kaan Özer |