KİMSE YOK ANNE
Biliyormusun anne dün yağmur yağdı.
Bekledimki telefon gelsin.
Kapıları camları kapat
Fırtına var diyesin.
Telefon gelmedi.
Buna alışamadım
Sensizliğe alışamadım Anne.

Bahçede çam ağacın dalları kurudu.
Sen gelmiyorsun diye.
Güllerimiz seni bekliyor
Kış geldi hala senin için açıyorlar.
Yoksun artık yoksun işte
Yokluğuna alışamadım Anne.

Bir fotoğrafın Camın önünde.
Etrafını çiçeklerle süsledim.
Bir ara sarı ayvalarda koydum.
Her akşam bir çerağ uyandırıyorum.
Bekliyorum gelmiyeceğini bile bile.
Sensizliğe alışamadım Anne.

Hanı ali senin için
Gülleri öntarafa götürmüştü ya.
O güllerin hepsi tutu sarı güller açtı.
Köşedeki çiçekde öyle.
Sensiz hiçbiri güzel değil artık.
Onlarında yaprakları döküldü.
Sen yoksun Anne, boynum büküldü.

Bulaşık yıkıyorum sen olsan kızardın.
Sabunu suyu çok kulandım.
Tabakları üstüste koydum.
Bir kaçı kırldı.
Ellerim, dillerim titriyor.
Zayıf yüreğim titiriyor
Üşüyorum, sar beni Anne.

Seninle her gün dertleşiyorduk.
Derdimi dökecek kimse kalmadı.
Seni özledim hemde çok özledim.
Bu özlem çok derinde.
Karanlıklardayım
Sanki kör bir kuyudayım Anne.

Yokluğun hasretim oldu.
Hasretin yüeğimde yara.
Saçlarım beyazladı ana.
Elbiselerim tek renk,
Kara kapkara.
Sensiz dünyam karardı.
Güneş doğmuyor pencereme
Bana yol gösteren yok anne.
Var olanlarda kendi derdinde.
Sen olmayınca kalmadı kimse,
Kimselerde, kimse oldu kimse Anne.

7 Kasım 2020 Berlin Ali Koçak