Çaresiz çocukluğum
Sokaklar karanlıktı
Yıldızlar sönmüş Beynimde kopan çığlıklar Kulaklarımı çınlatıyodu adeta Yürüdüğüm sokağın sonu yok du sanki Sonra yalnızlık çöktü tüm ruhuma Ve ardından usul usul esen rüzgar sanki tenin deydi bedenime Yada ben öyle hissettim Aniden karşımda bi çocuk gördüm yada gördüğümü sandım Bana bakıyordu sadece çaresizce Sonradan fark ettim Çaresiz kalan tek benim olduğumu bana bakanın ben olduğumu Çaresiz geçen çocukluğumu bir kez daha görmüş oldum Bu gece... |