HAVA YAZ BEN ÜŞÜYORUM
Herkes çekip gidiyor kalmadı kimse
Sanki bir ben kalmışım gibiyim bu şehirde Kimi memleketine gidiyor Kimi de bir daha dönmemek üzere Bilinmez yerlere Giden küskün Kalan dargın Gönül üzgün Gönül çaresiz Bağırtılar gürültüler içinde sessiz Kalabalıklar içinde yalnız gibiyim Herkes gitmiş Bir kaç kişi kalmışız şu koca şehirde Onlar da birbirine dargın Birbirlerine küskün Kimse kimseyi aramaz Kimse kimseyi sormaz oldu Yalnızlık sessizlik çöktü yüreklere O sohbetlerin gülücüklerin kahkahaların O güzelim türkülerin şiirlerin O tadına doyulmaz muhabbetlerin Demli keyfi geride kaldı Umut vardı evvelden Dolaşırken şehirde Bir dosta rastlarım diye Şimdi umut kırık Gönül kırık Hava güneşli Gün karanlık Rüstem Bingöl |