mavi
öyle hiç kaybolup gitmedim
aklımın kör kuyularında yani nasıl anlatsam ayaklarım hep yere bastı hep toprağı övdüm aşık veysel’in dediği gibi... sanki mavi umudun değil de, sadece gökyüzünün bir de denizin rengiydi havadan sudan bir renkti işte / hayali.... tek bir keresin de / o sonsuz mavilikte o umut’un renginde kaybolurken rastladım kendime o da rüyam da... hayra yormadım onu da zaten.. nasıl yorulsun ki, yüksekten düşmek kötü kırılmadık yerin kalmaz vallahi buna kalbinde dahil.... emine rezzan sipahi |