SEN YOKKENsen yokken yalnızlık çöker bu şehre yagmurlar yagar ıssız sokaklara hüzün çöker güllere lalelere rıhtımlar kucak açar aşıklara kızıla çalarken mavi gökyüzü hayalde canlanır cananın yüzü ne gecesi kalır nede gündüzü karlar yagar o simsiyah saçlara dalgalar vurur yavaşça sahile kalbe söz geçmez ne desen nafile sönmüyor sönmezde har dolu sine kaldırıp başını vursan taşlara aciz yürekten nameler dökülür gözlerden incecik yaşlar süzülür yaralı ruhun sürgüne sürülür bakmaz sel misali akan yaşlara yüzün dışa gülse kanar içeri yaşarken yaşatır sana mahşeri yar kıymetin bilmez vurur hançeri aldırmaz gönülden akan kanlara |