Ne kadar uzak kalırsan kal beşeriyette
Sen çocukluğumun gelecek hayalisin
Benim bitki örtüm hayat bulur manevi iklimin’de
Sen hiç tanımadan sevdiğim bir kadının hikayesisin

Sen
Rıhtıma gömdüğüm tüm kötü alışkanlıklarımın mucidisin
Kulağımda sesin kesilse
Soluğumda atar nefesin

Sen
Bilmem kaç zaman önce uğrunda dövüştüğüm çingenesin
Biri beni sorsa polise
İlk sen ele vermelisin

Sen
Dinmez acımın ekseriyetini bilmelisin
Kimisi beni kötülese arkamdan
Katiliyim demelisin

Sen
Kıçında don olmayan bir garibanın omuzuna çarptığı pandemisin
Ne kadar tehlikeli olsanda
Kontrol edilmelisin

Sen
İnsandan önce varolan bir perisin
Sadece romanlar da değil
Dualarda da okunmalı şiirin

Sen
Olmazsa olmaz bir şehirsin
Hangi sokağına çıksa kaybolmuşluğum
Evim gibisin

Sen
Tutunamadığım bir dal gibisin
Ne zaman kaysa elim üzerinden
Elimsin

Sen
Çayım gibisin
Suyum gibisin
Hangi taşa değse yumrugum
Ağlar gibisin

Çünkü sen
Dokunduğum her madde
Soluduğum her caddesin
Çünkü mülk onların
Sen
Benimsin

Sen
Ben olmadan yapabilirsin
Tüm felaketler kursağımda barınır
Sen bunun farkında değilsin
Ancak her ilham varlığından alınır

Sen
Kendime benden önce gelensin
Gözlerim senden sonra kapanır
Sen gecem sona ermeden dogan güneşsin
Hayattan sen çıkarsam geriye sıfır kalır

Gökhan gök