Şehitlerimiz

Atatürk’ün askerleriyiz, gideriz vatan için ölüme.
Konu terörse, nasıl girdik şu Afrin’e
Akla gelmiyor mu? Kırk yıldır girilmezken Kandil’e.
Geldikçe şehit haberleri peş peşe, yürekler dayanmaz.
Hiçbir kelime, içteki duyguyu anlatamaz.

Ateş düştüğü yeri yakıyor, anaların, eşlerin bağrı yanıyor.
Babalar gözyaşlarını dökerken içine,
Yavruların boynu bükük, gözler şaşkın bakıyor.
Gazimizin vücudunda yanığı, yarası,
Soran var mı, cebinde var kaç parası.

Törenler çok ihtişamlı, binler saf tutmuş yaşlı gözleri,
Politikacılar ön sırada, dillerinde hamaset, siyasette akılları.
Şehidin baba evine boy, boy bayraklar asılıyor.
İçimizi bir kat daha dağlıyor,
Bayrakların örtemediği yıkık, dökük damlar ağlıyor.

İnancımız odur ki, şehitlik en üst mertebe,
Nasip olmaz herkese.
Yakışır mı, şehit babasına birisi “ne mutlu sana, desin”.
Ne olurdu, O’da deseydi, sizinde var yavrunuz,
“Allah size de nasip etsin”.

Yatıyor genç bir beden musallada,
İnsanlar safa durmuş, diller hep duada.
Vatandaşa helallik soruluyor, neden?
Doğrusu, yakışmaz mı söze?
“Hakkını helal et Mehmet bize”