Ağaçlar Ayakta Ölür
Ben ki, binbir umutla bekliyorken baharı
Zemheri ortasında, ıssız kaldım bu sefer Tüm kapılar kilitli, yitirdim anahtarı Gönlümü bastı efkâr, ruhumu sardı keder Hiç bir zaman kimsenin üstüne yük olmadım Kapanan kapıların ardına sığınmadım Ne dostu, ne düşmanı, kem sözlerle anmadım Bu garip yolcu, yine bildiği yoldan gider Bütün dik yokuşları bir başıma yürüdüm Yüce dağda kar idim, gizli gizli eridim Vakûr bir ağaç gibi, dimdik ayakta öldüm Hayat denen sahnede, her güneş bir gün söner Yolun sonu göründü, ötesini bilemem Gerisi bir muamma, gerisi hayli müphem Amelin seni bekler, ya cennet, ya cehennem Nerede başlamışsa, yol aynı yerde biter İbrahim Taşdemir |