Hayata küserek yalnız kalarak yaşar mı insan?
Ağla her gece için içini yesin, eri günden güne.
Bir şey düzelecek mi? Ölsen kendini paçalasan?
Ne fark edecek bir düşün? Kalacaksın üzüldüğünle?

Bir taraf ne kadar felaket, ne kadar cehennemse,
Öbür taraf o kadar günlük güneşlik, o kadar cennet.
Bu benim başıma neden geldi diye düşünmektense,
Verenin bir bildiği vardır, isyan etme sadece sabret.

Bak ben her şeyimi kaybettim, yine de vazgeçmedim.
Kaybettiğin zaman değil, vazgeçince bitiyor her şey.
Yaktılar, yıktılar, onlarca kez devirdiler, pes etmedim.
Acılarım çok olsada mutlu olmuşluğum da vardır peyderpey.

Bende bir insan evladıyım bende beşerim, şaşarım,
Önüme ne kadar zorluk çıkarsa çıksın, tek tek aşarım.
Gidin ne zaman devrileceğimi merak edenlere söyleyin.
Hayat anamı ağlatsa bile, bende o hayatı çatır çatır yaşarım.

Sırf birileri mutlu olsunlar diye yaralandık, karalandık.
Peki onlar mutlu olurlarken kendimiz ne kazandık?
Kimi zaman dövdüler, sövdüler her zaman azarlandık
Bizimde duygularımız vardı değil mi? Bizde insandık.