Bu şiir de anlatılmak istenen olay, olup biten her şeyin an be an kişinin başından geçmesinden kaynaklanıyor.

Kişi hayatının baharında olup biten mecal depremlerin arasında sıkışıp kaldığını düşünmektedir. Ardı arkası kesilmeyen olumsuzlukların başından geçtiğini, fakat onarmaya çalışmasına rağmen biçare kaldığını anlamaktadır. Öyle bir çıkmazın içinde bulmuştur ki kendini, çırpındıkça yorulduğunu hisseder. adeta genç bedeninin içinde yaşlı bir ruhun olmasının nedeniyle, artık uzaklara gidip huzur ve eski mutluluğuna kavuşması için yeniden karar verir. Bu gidiş, sanki onun için imkansız gelmektedir. her şeye rağmen uzaklardan haber bekler. Sanki bütün şehir göçük kalmıştır onun şekillenen düşüncelerinde. Göçük, yani acı hatıraların kabri olmuştur onun terkedeceği şehir. Terkedip kendine yeni bir umut aralamanın gereğini gördüğü halde yine çıkmazda kalır. Çünkü aklında hayallerini çalan, yüreğini deşen çevresinin olduğu halde yine onları seviyor. Bunun için ikilem arasında kalıyor; ya acı verdikleri halde sevdiklerinin yanında olmak ya da geçmişten kopmak için geleceğe son bir şansının olduğu arasında seçim yapmak...
Onun hayatında en çok sevdiği uğraşları vardı; resim çizmek ve yazılar yazmak. Ardında ne olursa olsun,çevresinin onu yad edebileceği son hatıraları tatlı bir şekilde bırakmak ister. onları güldürebilecek, sevindirecek şeyler. Belki bir mektup, belki bundan yedi yıl önce resim hayatına son vermesine rağmen kendi resimlerini çizerek onlara armağan etmek. belki vefa olabilecek şeyler bunlar, onun için.

her an göçüp gidebilirim
belki bu şehirden,
belki kendimden
ardımda bırakırcasına yaşayan
umutsuzluğumdan umut ekinleri. ( )
belki boş bir kağıda dolu bir yazı,
belki çizemeyeceğimi sandığım birkaç anı...