Sâdi’nin gülü, Rosemonde GÉRARD ROSTAND,
Çiçek, sen, kelimeleri yanan yapraklar olan,
Ve sen , kolları akağaçcıklar gibi titreşen ; Hep bir gölgelik hayaliyle boş yere çırpınıyordun , Sana şeffaf maviliği öneriliyordu derelerin; Kemer şeklinde siyah tokaların altında Solgun yüzünü anmadan çiçeklerden nasıl söz edilir? Hoş bir manzara önünde saçların ayrılınca İki kuşkanadının altında çiçek gibidir. Sevimli Marceline*, Sâdi’nin gülü, Bu akşam boyun eğen çiçeklerden söz edilebilir mi Anmadan senin gözyaşları içinde kaybolan yüzünü ? Çiçekler yaş ortamda ölür ve doğarlar Hayat gözyaşlarını artırdıysa, bu belki de , Seni her zaman bir çiçek gibi gördüğündendir! Rosemonde GÉRARD ROSTAND Çev. Sunar Yazıcıoğlu Marceline* : Marsölin okunur. |
Ve şiirin hayat adına verdiği pastoral öğretiye hayran kaldım.
Çok teşekkürler.
Saygı ve hürmetle her daim.