karanfil... gece... şiir...
yakasına bir karanfil
gecenin, tam ortasına bir yalnızlık... şöyle afili adamakıllı buz gibi hakikat... kaldırıma bir serçe serçeye bir avuç umut, yanı başına az biraz kararsızlık... en naifinden en derininden haz gibi kat kat... hafiften bir gramofon sesi fonda, "ah istanbul" bu ne zamansızlık!... kederli mi kederli hiç görülmedik türden naz gibi fakat... ve bir şiir yakası karanfilli geceye yalnızlık üzerine, darmadağınık... boğaz rüzgarına kapılmış erguvan kokulu saçlar gibi ama karanlık heyhat! |