UMUT
Umut ve Ulaş’a…
“TÜM BU ACI YALNIZCA APTAL BİR İLLÜZYON” Çocuktu Istanbul, Bir çocuktu İstabul’da, Çekmecede sakladığı kahkahalarıyla Bulutlardan yağmuru toplar, yıkardı ellerini Bir cennet koklardı babasından, Bin tomurcuk açardı annesinin koynunda Habis urlar kapladı cenetinin akciğerlerini Açamadan kurudu tomurcuklar Gülüşlerini çıkardı çekmeceden, umutlar topladı Savurdu can bildiğinin koynuna Savaş bitmemeliydi, dualar yağmalıydı gökten “O”na, Ağlamamalıydı Umutlar, Ve Ulaş’ılmalıydı mutlu sona… Duamla... Umudumla... Sevgimle... |