Noktayla virgülün hikayesiydik biz
Sen hep sonları getiren, bense ortalarda gözü yaşlı bekleyen
Beni hep cümle aralarında unuttular
Sense hep sonlarda kaldın, benden çok uzakta
Ben bir çare, noktalı virgüle bile razı
Sırf seni anımsatır, gözümdeki yaşı siler diye

Neden satır aralarında beraberce konmadık yan yana ?
Kader neden ekledi gözyaşlarını payıma ?
Halbuki ikimiz de bir güzel virgül olurduk
Hiç olmadı nokta olurduk, ama bir olurduk
Kader bizi aynı cümlenin içinde okurdu
Birimiz diğerinden ayrı telaffuz mu olurdu ?

Dahası da olurdu, kaderlerimiz bir güzel kesişirdi
En güzelinden noktalı virgül olurduk bir çizgide
Yüreklerimiz kenetlenirdi, birbirini bağlayan iki cümleye
Fark edilirdik, ciddi bir duraksama anında
Kader bizi bırakmazdı, gözden kaçırmazdı
Beni satır arasına, seni sonlara koymazdı
Yüreğimi böyle dağlamaz, gözüme yaşı koymazdı

Ben şimdi sonu olmayan satır aralarına mahkum
Ne sona ulaşabiliyor, ne başı görüyorum
Ne de kader kitabından kaçabiliyorum
Noktayla virgülün hikayesinde ben aralarda sıkışmış
Yalnızca payıma düşen gözyaşını seçebiliyorum

Noktayla virgüldük biz, aynı cümle içinde yazıldı kaderlerimiz
Beni ufak bir duraksamaya tutsak kıldı kader
Seni ise bitiş gibi çekip koydu cümlenin sonuna
Sen gittin, ben senli satır aralarında kayboldum
Bizim hikayemizdi bu ve sana son oldu
Bana ise gözyaşlarıyla öleyazan, boynu bükük virgül

28.02.2016