Biz bir baharı yaşamalıydık oysa
Adına sevgi diyorlardı
Fakat bizler sevmeyi ve sevilmeyi beceremiyorduk
Yalan vaatlerle yapmacık süslü sahte çiçeklerle
Topraksız Susuz bir bahar var mıydı?
İki kara korkuluğun bir yeşili karanlığa boğması gibi...
Renkli değildi hayallerimiz
Zihnimizde Siyah kuşlar yasa bürünmüş geziyordu
Güzel görmeyi beceremedik
Bir çehre yerine binlercesini sığdırdık
Narince dokunmayı beceremedik
Kırdık döktük yok ettik
Siyah balonlar uçurduk gökyüzüne umutsuzluğa boyadık hayatı
Bizler insan olmayı beceremedik
Sevmedik.. Seviyorum dedik...
Bize sıcak bakan güneşi bile aldattık
Gölgeleri seçtik çünkü bizler buz kesen yüreklerimizle hiç bir varlığa dokunamadık
Tertemiz düşünmedik hayallerde
Gözlerini, çehresini hayal etmek yerine
Tenine kaydı gözlerimiz
Aşk dedik işte...
Yürek olmadan kalp olmadan vefa olmadan
Sevmeden saymadan
Hiç tanımadığımız, hissetmediğimiz duygulara aşk dedik...
Gemisi olan daldı denize
Kim yürekten atladı ki denize
Kim boğuştu dalgalarıyla
Hiç kimse...
Bizler prangalı sahtekarlardık
Parmağımızda ki yüzükle köleleştirdiğimiz ilişkiyi
Benliğimizi de özgürce uçuyorduk göklere
Bizler kağıt parçasından ilişkiler kuruyoruz
İnsan kılığına bürünüp tüccar misali ticaret ilişkiler peşindeyiz
Çünkü bizler insan kelimesini dahi yaşatan bir toplum değiliz
Görmeyen, duymayan, hissetmeyen duyarsız insanlarız
Ozan kılığına bürünüp göz yaşı dökmek yerine sazı çalan Türkü yakıyor
Şair kılığına bürünüp kalp mürekkebiyle yazmak yerine eline kalemi alan şiir yazıyor
Ya da çalıp çırpıyor
Böylesine bir gökyüzü altında karanlıkta insan aramak ne acı

Feride Açar